Όλοι έχουμε μέσα μας μια φλόγα που από κάπου πηγάζει…

Σε κάθε άνθρωπο είναι διαφορετική.

Σε άλλους τρεμοπαίζει και μοιάζει έτοιμη να σβήσει. Προσπαθεί να βρει από κάπου να πιαστεί, αλλά διαρκώς η φλόγα της πέφτει, όλα και όλοι την εγκαταλείπουν ή της πετάνε λάσπη. Ο εγκέφαλος της λέει διαρκώς «δεν είσαι ικανή να ανάψεις δεν μπορείς, δεν θα τα καταφέρεις».

Σε άλλους ανάβει με ένταση, με πείσμα, θέληση και σωματική κόπωση, φτάνει μέχρι τον εγκέφαλό τους που όλα θέλει να τα ελέγχει. Για λίγο νιώθουν την επιτυχία που για αυτήν εκπαιδεύονταν από παιδιά και που πάντα ήταν ο στόχος τους… Όμως μετά από λίγο, μην έχοντας τι άλλο να κάψει, σβήνει απότομα!

Σε άλλους ανάβει δυνατά και έχοντας σύμμαχο την καρδιά, την κάνει να χτυπά πιο μελωδικά. Και ζωγραφίζει ένα μόνιμο χαμόγελο στο πρόσωπό τους. Αυτοί είναι οι ακροβάτες τις ζωής, που κάποτε ίσως βρέθηκαν σε μια από τις προηγούμενες καταστάσεις, όμως έμαθαν να ισορροπούν. Και να βρίσκονται, τις πιο πολλές φορές, στο κέντρο τους, που είναι η καρδιά τους.

Αυτοί οι άνθρωποι έχουν το χάρισμα και νιώθουν τη χαρά να ανάβουν κι άλλες φλόγες, γιατί μόνον ανάβοντας τις φλόγες των άλλων, η δική σου δεν σβήνει ποτέ! Να αγαπάς κάποιον τόσο πολύ, που να τον κάνεις να αγαπήσει τον εαυτό του. Αυτό είναι το καλύτερο δώρο που μας έχει χαρίσει ο Θεός / η Φύση / το Σύμπαν!